Restaurant Metropolitan, Voorburg

Deze week heb ik gegeten in Voorburg, in Metropolitan, een hippe place to be in de Herenstraat.

Het interieur is modern maar sfeervol, met houten tafels en goed zittende stoelen. Esther de Jong is de chef en werkt (volgens dinnersite IEN'S althans) met verse en biologische producten en scharrelvlees. Vreemd genoeg kan ik hiervan op de eigen website van Metropolitan niets terugvinden! Je zou toch denken dat dit iets is om je te onderscheiden van de overige restaurants in Voorburg!

De kaart is compact en biedt onder meer een aardig assortiment borrelhapjes, tijdens de lunch kan men een keuze maken uit diverse (ook niet alledaagse vegetarische) gerechten van een goed prijsniveau. Er is een 4-gangen surprisemenu voor 40 euro.

We begonnen met een witte huiswijn, Marques de Castilla die 3,60 per glas kost. Erbij kregen we een amuse geserveerd bestaande uit een soepje van mais, en een schuim met haringkaviaar.

Wij besloten om á la carte te gaan en kozen voor Saltimbocca van scholfilet met een salsa van tomaat, komkommer, rode ui en basilicumbloesem voor 11,50 en de krokante kalfszwezerik met dungesneden kalfslende en een kalfsjus met zwarte truffel van 14,50. Gelukkig zat er brood bij, met boter, zeezout en olijfolie, want ik vond het een tamelijk karige portie, met 2 ieniemienie stukjes zwezerik, die voorzien waren van iets te veel beslag, waardoor ze juist nét niet krokant meer waren. De Saltimbocca was een wat royalere portie. We vroegen nog wat extra brood, wat in tegenstelling tot de eerste portie, koud geserveerd werd.

Het hoofdgerecht was op de huid gebakken doradefilet met gewokte mosselen, gekonfijte cerisetomaatjes en huisgemaakte dikke frieten. Een aardige portie mosselen, met een mooi stukje vis. (21,50) De frieten waren als een Jenga opgestapeld. Erbij een schaaltje mayonaise, die helaas niet huisgemaakt was. Het andere hoofdgerecht was: Gebakken lamsrack met ratatouille van gnocchi, courgette, aubergine en een saus van port, rode wijn en tijm, 25,50. Lekker vlees, goede portie, de gnocci's waren piepklein maar heel smakelijk. De saus was tamelijk zoet (port), maar combineerde goed met het lamsvlees, voor mij iets minder met de ratatouille. Erbij een glas rode huiswijn, wederom Marques de Castilla voor 3,60. Toe een lekkere espresso en een cappuccino, waarbij een chocolade-rotsje geserveerd werd. De rekening voor 2 personen bedroeg 91,30.

Een volgende keer zou ik graag eens proeven van de in eigen vet gegaarde kalfsentrecote met seranoham, aardappel-wasabipuree en een paddestoelenjus (24,50)

Voor info en openingstijden: http://www.restaurantmetropolitan.nl/index.htm

Gésiers de canard

Gisteren vond ik tijdens mijn strooptocht naar iets lekkers in de kast nog een fraai blik met (ook al in Frankrijk aangeschafte) gésiers de canard confits. (vert. de spiermaagjes van de gemeste eenden) Het blik bevat verder graisse de canard. (de reden waarom men in Zuidwest Frankrijk zo oud wordt!)

Een ideaal product voor een lekkere salade tijdens een dameslunch.

De vriendinnen waren er wel voor te porren. Ik probeer de salade zo te maken als ik hem voor het eerst in Frankrijk at, vlakbij het stadje Conques, aan de oevers van le Dourdou, pieds dans l'eau bij Chez Marie.

Recept:

Men neme mooie lardons (spekjes) en bakt deze uit in wat eendenvet. Hierdoor gaat een teentje (roze Lautrec) knoflook en daarna verwarm je de in plakjes gesneden gésiers.

De sla moet fris en knapperig zijn, liefst een bittertje hebben, dus ordinaire andijvie kan, maar frisée is ook geschikt. De sla maak je bij voorkeur aan met een lichte vinaigrette dressing op basis van hazelnootolie. Er moet wel een zuurtje zijn, als tegenhanger van de machtige gésiers.

Je drapeert over de sla een lekkere hoeveelheid gésiers, lardons en garneert dit eventueel met wat geroosterde hazel of walnoten. Je snijdt er een stokbroodje bij of een mooi stuk zuurdesembrood om vooral je bord goed schoon te kunnen vegen!

Volgens de Fransen (die in het Zuidwesten wonen) zelf is graisse de canard of de oie heel goed voor hart en bloedvaten omdat het een tamelijk vloeibare vetsoort is. Men gebruikt het dan ook overvloedig om mee te bakken. Ik weet nog dat ik aan de voet van de Pyreneën een portie frieten kreeg, gebakken in eendenvet. Onvergetelijk! Sindsdien ben ik een enorme fan van alles wat met gans of eend te maken heeft. Ook een gebakken piepertje met wat knoflook en rozemarijn is lekker!

Mooi om te zien is dat men het hele dier gebruikt, om confits te maken, om rillettes en terrines te maken en de foie gras uiteraard. Met het vet wordt gebakken en gebraden, en de familie waar ik te gast was voerde zelfs de overgebleven karkassen aan de meute jachthonden, die overigens werden ingezet om op haas te jagen, want alleen eend eten is op den duur ook zo saai...

Laat de herfst maar komen. Zo heb ik er wel zin in!

BLIKVOER!

Soms heb je weinig tijd, en moet je de armzalige maaltijd in elkaar flansen met iets uit de diepvries of voorraadkast.

Die staat immers vol met allerhande zaken waaraan ik geen weerstand kon bieden tijdens mijn strooptochten door winkeltjes en (buitenlandse) supermarkten.
Zo ging het ook vandaag: Ik had 4 mooie plakken bloedworst die toch wel op moesten. Er lagen nog wat appeltjes op de schaal. In de diepvries lag nog een verloren boterbrioche waarvan ik precies wist wat ik ermee zou gaan doen toen ik hem kocht (iets van paneermeel voor een bepaald gerecht, maar wat ook weer?)

En oh wonder, wie wat bewaart die heeft wat: een fijn blikje foie gras de canard uit Frankrijk.
De bloedworst werd gebakken, de appels in partjes gesneden, gebakken en licht gecaramelliseerd, het briochebrood werd even geroosterd, en bovenop de bloedworst kwam een mooie plak foie gras.

We dronken er een glas Sauternes bij.

De cholesterolmeter werd vandaag even uitgeschakeld en het leven was mooi.

A propos Bistro

Ik heb ooit een kookboekje gehad van Patricia Wells, het beste Bistro Kookboek oid. In Amerika Bistro Cooking geheten. Hierin staan alleraardigste recepten, van oma's, bekende bistro's uit Lyon en Parijs en interessante achtergrondverhalen over de Franse 'dagelijkse kost' .

Het boekje in een genereuze bui een keer uitgeleend aan wieweetniemandmeer, en nu blijkt dat het niet meer te koop is. Ik kon het nog af en toe inkijken bij mijn moeder (die het met haar leven verdedigt!)

Maar nu is er een nieuw Bistro kookboek op de markt.

Een vreselijk leuk, grappig en leerzaam boek, zeg maar naslagwerk, met zo'n 299 recepten erin. Maar ook allerlei wetenswaardigheden, liedjes, iets over wijnen, er komen een aantal specialisten aan het woord over hun favoriete onderwerp: la chasse, l'andouillette, beaujolais, les pommes, noem maar op. (alles overigens in leesbaar Nederlands) Wat ik wel jammer vind is dat de orginele namen van de gerechten 'vertaald' zijn. Dat is verwarrend! Bepaalde gerechten behoren nu eenmaal hun naam te houden, zelfs na vertaling van een tekst. Een bistrogerecht Tripe a la mode de Caen heet nu ineens: Pens zoals in Caen...

Er staan simpele maar lekkere gerechten in zoals je ze op het Franse platteland nog voorgeschoteld krijgt. De foto's zijn rechttoe-rechtaan en doen de recepten niet altijd eer aan vind ik. Maar de tekeningetjes en aankleding van het boek zijn verder weer heel grappig en uitbundig. Zo is er toch een aardige balans. En uiteindelijk zijn het de recepten die het hem moeten doen....

Het boek, officieel geheten: a propos BISTRO de traditionele franse keuken thuis, is geschreven en samengesteld door Stéphane Reynaud, die ook het prachtige boek: 'van het varken' schreef. (een musthave voor iedere fan van worst en charcuterie)

Het Bistro naslagwerk kost 29,90 euro (dat staat er tenminste op: t/m 31 december 2008) en wordt uitgegeven door Fontaine uitgevers.

Aardig initiatief

U kent het misschien wel, je wilt iets afspreken voor een dameslunch, het is een prachtige nazomerdag, dus je wilt het liefst lekker rustig buiten zitten en kunnen babbelen.

Het is een doordeweekse dag, dus we houden de hand op de knip, want we hebben een beperkt budget. Waar kan je lekker ongestoord buiten zitten? Een van de dames kwam met het voorstel om naar Etenstijd te gaan in Tilburg.

Etenstijd? Is dat niet die massale eettempel, waar het altijd zo druk is? Zo'n formule restaurant, waar je betaalt en dan gaat eten? Vaste prijs en onbeperkt schransen...

Nou nee, ze had het over De Serre, weliswaar in hetzelfde restaurant, je kan er binnen en buiten zitten, maar de lunch is toch heel anders van opzet.

Sinds 18 augustus is het mogelijk om in De Serre te lunchen. Men kan dan een keuze maken van de uitgebreide lunchkaart. De Serre heeft tijdens de lunch personeel rondlopen van de Stichting Prisma, mensen met een verstandelijke beperking.

Zij zorgen voor de hapjes en de drankjes.

De kaart is ruim van opzet en biedt de mogelijkheid tot kiezen en proeven. Men kan bijvoorbeeld een soepje nemen, maar ook 3 kleine kopjes, om zo 3 verschillende smaken te proeven. Zo ook met de broodjes of de luxe broodjes, voor 7.50 kan men een luxe broodje nemen, of men neemt 2 of 3 halve broodjes met verschillend beleg.

Voor 8,50 kan men een keuze maken uit de salades en de koude gerechten. En ook zijn er nog diverse warme gerechtjes.

Alles is heel redelijk geprijsd. Glaasje witte huiswijn: Vin de Pays d' Oc kost 2 euro per glas. Een glas versgeperst sinaasappelsap 1,80. Een biertje, Budels biologisch uit de fles: 1,50.

We hadden een heerlijk plekje in de zon en kregen een vel papier waarop voorgedrukt ons keuzemenu stond; hierop konden we onze wensen aangeven. De bediening ging hiermee naar de keuken waar het door de chef bereid werd.

Ik ging voor een glaasje wit en nam er een 3-tal luxe broodjes bij met verschillend beleg: 1/2 meergranen pistolet met gerookte paling, forel en dillesaus, 1/2 broodje De Serre, met gerookte zalm en gebakken gamba's, en een 1/2 pistolet Italiaanse kruiden met carpaccio, parmezaan, truffeldressing en pijnboompitjes.

Vanwege het prachtige weer nam ik nog een glaasje jus d' orange en daarna nog een glaasje wit.

De totale rekening (af te rekenen bij de receptie, men neemt het formulier mee waarop staat wat men genuttigd heeft) bedroeg dus 13,30 voor een vorstelijke lunch.

De bediening was allercharmantst, het zonnetje scheen, het was een heerlijke middag!

In de toekomst wil de Serre, onder leiding van Carin van de Ven, de menukaart verder gaan uitbreiden met verschillende sandwiches, tosti's en diverse luncharrangementen, waaronder een Engelse afternoon (high) tea.

Voor mij was het een onverwachte en bijzondere ervaring. Een alleraardigst initiatief en een heel goed uitgewerkte formule!

In een groen groen groen groen....

Tijdens een wandeling met de hond liep ik langs een veld waar zojuist verse venkelknollen waren geoogst. De lucht geurde naar anijs en ik zag dat er tijdens het (machinaal?) rooien nog vele knolletjes waren overgeslagen en waren blijven liggen.

Dus we zijn het veld eens opgelopen en hebben wat stronkjes uitgezocht en mee naar huis genomen. Ook wat vers groen was snel geplukt.

Ik had een mooi stuk zalmfilet en besloot het simpel te houden.

Hierbij kwam een aardappel en nog wat versgeplukte lamsoor uit Zeeland. En natuurlijk een flink bedje van ons gevonden voorwerp.

Een pan met rösti van Zeeuwse kleipiepers, snel schillen en raspen in de Magimix. Zout en peper erbij en in een niet te grote koekenpan bakken (met deksel erop) 1 x keren en afbakken.

De wok werd opgestookt en gevuld met venkel.

Goede producten hebben geen poespas nodig. Alleen een klont boter.

De venkel ging in stukjes in de wok met wat bretonse boter, een beetje knoflook en zeezout. Toen het begon te caramelliseren, deed ik er een kneepje citroensap bij. Klaar in 7 minuten! Dit was het bedje voor de zalm. De filet was zo mooi en vers, ook die werd alleen gebakken met wat peper en zout.

Lamsoortjes vlug gewokt in een hete pan. Puntje rösti met de goede smaak van Zeeuwse Frieslanders (je moet er maar opkomen), bordje opgemaakt en smullen maar. Glaasje Sauvignon Blanc erbij om het af te maken. Dit was wat je noemt snelle hap, echt fastfood.

Eten van het boerenland. Zó klaar. Maar wat lekker!

Van de opbrengst van onze volgende wandeling ga ik een venkelsoepje koken.

Leuke recepten en info over deze lekkere groente kan je hier vinden, een prachtige site over venkel: http://www.venkel.nl/templates/dispatcher.asp?page_id=1576

SUGARDADDY

Als wij vakantie hebben lezen we de krant. En wel die van wakker Nederland. Want die is overal te koop.

Uiteraard lees ik met aandacht de dagelijkse column van ' Culipro' Ramon Beuk. Iedere dag pent hij een recept neer voor 4 personen.

Hij brengt zijn passie voor koken over, lekker koken hoeft niet moeilijk te zijn en voor speciale gelegenheden bewaard te worden. Via onderstaande link kom je in de receptendatabase en vind je een greep uit zijn vele culinaire uitspattingen. Aldus de website van onze tv kok.

Deze recepten zijn overigens allemaal na te lezen op: http://www.telegraaf.nl/etenengenieten/recepten/

2 zaken vielen mij ogenblikkelijk op:

- het veelvuldige gebruik van fruit en vruchten

- in bijna elk recept wordt suiker gebruikt, of een ingekookt stroopje van het een of ander.

Wat zou hier achter zitten? Wordt Ramon gesponsord door de suikerfabrikanten? Of heeft hij 'gewoon' een sweet tooth? Een blik op de receptenpagina van Suikerinfo.nl , de officiele website van grootproducent Suikerunie leert mij dat men hier spaarzamer omgaat met het gebruik van suiker in de recepten dan de heer Beuk.

1 eetlepel wordt wel genoemd, het is dan ook een website over suiker, niks meer en niks minder!

Maar sommige recepten van Beuk daarentegen vragen 2 tot 4 eetlepels suiker!

Tel uit je winst. Dat heb ik dus even gedaan. Ik heb een greep gedaan uit een willekeurige week met Ramon recepten.

Het totaal voor 4 personen komt te staan op: 22,5 eetlepels + 50 gram suiker. Plus iets meer dan 5 dl. rode port, gembersiroop, ketjap manis of anders.

Normaalgesproken doe ik maanden met een pak suiker. Behalve als we eens een taartje bakken. Zou ik gaan Ramon-koken, dan gaat zo'n pak beduidend sneller leeg!

In deze tijd waarin de mensen dikker en dikker worden en steeds meer Nederlanders ongemerkt Diabetes type II hebben of krijgen, zou het prettig zijn dat er recepten komen waar geen suiker in verwerkt is. Een schep suiker in een gewone maaltijd, dat hoeft toch niet? Zelf ben ik ook niet dol op het gebruik van fruit in een warme maaltijd. Maar dat is mijn persoonlijke mening. Ik ken zat mensen die dol zijn op Tong Picasso, chutneys en Pilav.

Anno 1975 was er al een prachtig boek van William Dufty over de Sugarblues. Hij was zijn tijd ver vooruit en concludeerde destijds dat suiker een verslavend middel was. Later kreeg hij gelijk toen uit studies bleek dat er inderdaad verbanden bestaan tussen suikerverslaving, obesitas, diabetes en depressies.

Het verbaast me daarom zo dat een moderne kok zoveel suiker nodig heeft voor de bereiding van zijn maaltijden. Ik verwijt de voedingsmiddelenindustrie in dit land altijd het gebruik van suiker als goedkope smaakmaker. Slasauzen, mayonaises en dressings, pakjes en zakjes, alles is mierzoet, blèeeech! En maak het daarom zelf, of neem het mee uit Belgie of Frankrijk.

Beste Ramon, doe mij en je grote schare fans een plezier: mag het alsjeblieft een schepje minder zijn voortaan?

Voor de liefhebbers volgt hier het recept van bovenstaand plaatje:

Wilde spinaziesalade met biefstuk en tomaatjes
Nodig voor 4 personen:
800 gr kleine aardappels
200 gr wilde spinazie
500 gr biefstuk
250 gr cherrytomaatjes
½ dl rode port
2 limoenen
2 eetlepels suiker
½ dl olijfolie
2 eetlepels verse dragon

Dit is echt een heel snel gerecht. Afgezien van het koken van de aardappels ben je binnen tien minuten klaar. Het is een kwestie van even alles klaar leggen en dan in één keer door. We willen vandaag roosteren, niet stoven. Als de pan niet echt heet is, gaat het zeker mis en krijgen we tomatensap. Hoog vuur dus!
Kook de aardappels in de schil, laat ze uitstomen en snijd ze in de lengte doormidden.
Verhit een koekenpan met een klein drupje olie op hoog vuur. Voeg de aardappels en even later ook de doorgesneden tomaatjes toe en rooster kort. Haal uit de pan en leg apart. Bak de in dunne plakjes gesneden biefstuk kort in de hete pan en breng ze op smaak met zout en peper. Zet ook het vlees apart. Blus de hete pan af met de port en het limoensap. Draai het vuur uit, voeg de suiker, dragon en olie toe en roer goed door. Serveer direct.
Leg wat wilde spinazie op een bord. Verdeel de geroosterde aardappels en tomaatjes erover. Leg daarop wat plakjes biefstuk en bedruppel met de dressing.

Bereidingstijd: 30 min.

Roze Knoflook

Heeft u dat ook wel eens?

Je houdt van koken, dus gebruik je af en toe een ferme bol knoflook. En dikwijls komt dat spul dan uit China. Niks ten nadele van China, maar de knofjes vertonen vaak schimmelplekjes, zijn haast altijd beschadigd en echt vers zijn ze nooit.

Iemand had me verteld dat ik dan eens bij een groothandel moest zoeken, want daar verkochten ze 'van die goeie Franse'. Dus ik naar de ISPC, een verhaal op zich natuurlijk, maar daar verkochten ze roze knoflook...maar niet met het label rouge. Wel voor erg veel geld....

Dus ik naar de Sligro, ook een leuke culinaire shopervaring, maar daar kwam de knoflook, ondanks het bordje wat boven het product hing met Roze Lautrec Knoflook, uit Argentinië. Hmmm. Die heb ik ook maar laten liggen. De Makro zit in onze plaats op de hoek van de Sligro, dus daar gekeken, en waarempel, ze verkopen daar Roze Lautrec Knoflook. Maar het was nog oogst van vorig jaar.

En de prijs was stevig.

Maar ik begon toch wel visioenen te krijgen van sappige roze knoflook. Een jeugdherinnering kwam bovendrijven, toen ik als puber eens op vakantie was ten zuiden van de stad Albi, waar ik het jaarlijkse knoflookoogstfeest heb mogen meemaken. Geweldig vond ik dat. De dorpelingen hadden een aantal weken keihard gewerkt om de knofjes met de hand te oogsten. Die werden vervolgens in open schuren aan het plafond te drogen gehangen. En in zo'n prachtige oude open schuur was het dorpsfeest. Men kon er drinken en er was een BBQ. En men hield zich bezig met de nieuwe oogst. Ze draaiden strengen in no time bij elkaar en hielden hier zelfs wedstrijden in! Ook werd de knoflook gekeurd, dit ging als volgt: men neme een teen knoflook en ete hem op! Dat vond ik behoorlijk stoer. En het leek me tevens een prima afschrikmiddel tegen muggen, vampiers en ander gespuis.

Dat was dus de knoflook waar ik naar op zoek was. En laat ik nou op internet vinden waar ik naar zocht.

Een mooie site over de roze Lautrec knoflook en een Nederlandse site van het bedrijfje Car l'eau, die mooie eerlijke (en met eerlijk bedoel ik gedocumenteerde en traceerbare) knoflook en andere producten verkoopt.

Dus daar heb ik een aantal strengen besteld.

Ik was naar mezelf toe in een genereuze bui dus kocht er meteen een knoflookmolentje bij, wat de knoflook snijdt en niet verplettert. Zo behoud je dus de sappen en vluchtige oliën. (prima ding trouwens als je uitgebreid wilt koken om vantevoren een ruime portie knoflook te snipperen)

De roze knoflook viel me een beetje tegen eerlijk gezegd. Ik had een streng met wat 'stoffige' knoflook en als de geur niet goed is, kan het een heel gerecht bederven. Dit mailde ik naar Car l'eau, die prompt reageerde: Omdat we ons aan het eind van het seizoen bevinden, kan het zijn dat de knoflook wat in kracht afneemt, of dat er een pit in het centrum komt.

Ze vonden het heel spijtig dat het product niet aan de verwachtingen voldeed. Graag wilden ze het nummer wat op het rode label stond om in Frankrijk navraag te doen. Op dit label staat de naam van de producteur en zo blijft uiteraard de kwaliteit gewaarborgd. Ik kreeg per omgaande mijn geld teruggestort en de belofte dat ik bij de nieuwe oogst een proefje zou krijgen van de verse roze Lautrec knoflook.

En vorige week was het zo ver. Hiephiep, een mooi doosje met de post met daarin een streng superverse roze knoflook, keihard, met roze blosjes.

De geur is verukkelijk, maar niet heel scherp. De smaak is geweldig.

Er zat een aardig kaartje bij met: Zoals beloofd! Kijk, dat vind ik nog eens leuk. Een serieus bedrijf met respect voor de klant en hart voor de producten. 10 punten voor Car l'eau. Hier moet u zijn voor de échte verse roze knoflook. Label Rouge. En niks duurder dan in de horecagroothandel.

http://www.carleau.com/

Ik verheug me er al op om met de knoflook te gaan koken. Op het wensenlijstje staat al een van mijn lievelingsrecepten, gebaseerd op een recept van Patricia Wells, uit het boek Bistro cooking uit 1989. Ik heb het enigszins veranderd, omdat ik het gecombineerd heb met het recept van Kip van Tante Paulette uit Lyon.

Recept knoflookkip:

Ingredienten:

1 struise (boeren)kip, bij voorkeur ook een label rouge

een paar stengels bleekselderij, in kleine blokjes gesneden.

ca. 3 bollen roze Lautrec knoflook, tenen schoongemaakt.

(een gedeelte wordt in plakjes gesneden)

2 a 3 glazen witte wijn, evt. aangevuld met kippenbouillon

zout, zwarte peper en vers geraspte nootmuskaat

olijfolie en 1 el. boter.

Scheut cognac

Kruid de kip met royaal zout, nootmuskaat en wat zwarte peper naar smaak.

Braad de kipstukken aan, tot het vel goudgekleurd is.

Doe dit evt. in 2 keer.

Haal kip eruit en bak in braadvet eerst de bleekselderij en daarna de knoflook even aan.

Kip erbij en cognac toevoegen en aansteken.

Kip en groente flamberen

Wijn toevoegen

Evt. wat bouillon erbij.

Laten sudderen tot kipstukjes gaar zijn en saus wat is ingekookt.

Lekker met een goed stuk brood (soppen mag!) en een groene of tomatensalade.

Gereedschap

Een rasp waarbij je moeiteloos de hardste kaassoorten tot fluffy wolken raspt...geen oude harde stukjes meer weggooien, nee, alles wordt gebruikt. Ze zijn geweldig voor het raspen van citrus-zest, chocolade of nootjes. Mijn eerste raspje kwam eind vorig jaar in huis, nadat mijn kaasmolentje was overleden. Hij had zich stukgebeten op een oud droog stukje Grana Padano en ging krakend en met een ovaal en stukgeknepen trommeltje ten onder.

Behoorlijk verslavend zijn ze, die raspjes van Microplane, je begint met eentje en bouwt dan gestaag een collectie op.

Ik kan niet meer zonder en loer op nog een paar modellen, die ik als 'musthaves' in mijn keuken wil.

Het verhaal van Microplane laat zich lezen als een boek.

"De broers Richard en Jeff Grace uit Arkansas bedachten een concept om superscherp gereedschap te maken. In hun bedrijf, wat zich toelegde op gestansde onderdelen voor de hightech printer industrie, slingerden altijd wel wat stukken vlijmscherp staal rond. Daar wilden ze wat mee doen.

Want ze moesten altijd moeite doen om zich niet te snijden en draaiden het helemaal om. Wat nou als je persé iets zou willen snijden?

De resultaten van hun eerste prototypes zijn her en der op de kantoren nog te zien; er is haast geen bureau meer in het bedrijf wat geen afgevijlde hoeken heeft, alles werd 'gemicroplaned' !

En het gereedschap was geboren.

In 1994 was mevrouw Lee in Canada, een Armeense sinaasappelcake aan het bakken en ze had hiervoor veel zest nodig. Uit frustratie met haar zesteur, pakte ze een stuk nieuw gereedschap dat haar man juist had meegenomen uit zijn ijzerwarenwinkel 'Lee Valley Tools'. Ze was zeer verbaasd. De sinaasappelzest liet zich makkelijk bewerken en viel als oranje sneeuw uit de rasp. De familie Lee was opgetogen over het product, ze aten de cake en herschreven de productomschrijving van de rasp in hun winkelcatalogus.

De Microplane rasp had een eigen plekje veroverd in de keuken. "

Van hier begon de opmars.

Microplane heeft nu verschillende lijnen met verschillende raspen, in verschillende maten. Het nieuwste product is een zoutrasp om Himalayazoutkristallen fijn te maken.

Verder is men bezig met de ontwikkeling van een lijn voor persoonlijke verzorging, met ondermeer voor de voeten een eeltrasp.

Een leuk adres voor Italiaanse produkten

Aangezien ik altijd erg zenuwachtig word van een slechtgevulde voorraadkast, rij ik eens in de zoveel tijd naar het mooigelegen plaatsje Hedel, waar zich in een loods op het industrieterrein de heerlijkste Italiaanse schatten bevinden. Ik koop er mijn pasta, de carnarolirijst voor de risotto, bloem van harde tarwe, polenta, mijn zoute capperi, de welbekende Porcinibouillonblokjes in het mooie doosje van Star, een mooie fles (troebele) olijfolie, zeezout (grof en fijn), gedroogde oregano en natuurlijk de blikjes met de witte reuzenbonen (fagioli bianchi di spagna van Bonapti). Enfin, dan hebben we het nog niet over de olijven, de zongedroogde tomaten op olie en kruiden, de gemarineerde artisjokhartjes en ander lekkers in de pot. Wat dacht u van zoute ansjovisjes? Met het graatje er nog in. Ze zijn heerlijk. Ze worden dik in het zout gelegd en het potje wordt afgevuld met olie. Zeer lang houdbaar!

Op gebied van dierlijke eiwitten is er nog meer lekkers: Er is een kaas en vleeshoek in het magazijn, waar men als particulier op zaterdag vers kan laten snijden. Heerlijke salami's, San Daniele ham en niet te vergeten: Bresaola. Prachtig gedroogd rundvlees. Dungesneden, op een mooi bord draperen, met wat krullen parmezaan en een blaadje rucola. Goede olie erover en een stuk goed brood erbij! Simpel en zo heerlijk!

Ik neem altijd een stukje Parmigiano Reggiano mee, en natuurlijk Taleggio, een geurig maar ook zacht kaasje met een rode korst. Maar er is ook Provolone, Grana Padano, of lekkere Pecorino Sardo.

Ook is er een koelvitrine met wat stukjes afgewogen, gesealde kaassoorten, die je ook door de weeks gewoon mee kunt nemen.

Kom je er rond kerstmis, dan tref je er bijzondere lekkernijen aan. Bijvoorbeeld is er dan ham te koop van wildzwijn, er zijn bergen met kleurige doosjes pannetone opgesteld, heerlijke likeurtjes en natuurlijk allerhande soorten koffie en wijnen.

Stel je niet teveel voor van de omgeving. Het is géén winkel. Het is écht een groothandel, met dozen met spulletjes erin. Soms in best grote verpakkingen. Maar wat kom ik er toch graag en wat kan je er lekker neuzen en shoppen.

Vaak krijg je een kopje espresso aangeboden terwijl de factuur gemaakt wordt. Een vriendelijk en gastvrij gebaar van de familie Siletti.

Ze staan altijd klaar met (wijn)advies of met een leuk recept. Informeer van tevoren even naar de openingstijden of de verkrijgbaarheid van een bepaald product. Siletti, Veldweg 16, Hedel. 073- 5992298

Site: http://www.silletti.nl/