SOLO

Wat is er nou gezelliger dan in deze donkere dagen voor Kerst een hapje te gaan eten in goed gezelschap?
We kozen voor Solo in Gorinchem, omdat we daar al eerder blij verrast vandaan waren gekomen.
Ook dit keer was het een feestje om er te eten.
De jonge topchef Mohamed Elharouchi is na zijn werkzaamheden in diverse toprestaurants, waaronder Parkheuvel, La Rive, Vermeer (van hotel Barbizon in Amsterdam) teruggekeerd naar Gorinchem, waar hij nu in zijn eigen Solo zijn kookkunsten vertoont. Hij heeft een geheel eigen stijl, hij kookt prettig, goed op smaak, heel puur, met af en toe een touch van Marokkaanse invloeden.
Maar altijd zijn de gerechten volkomen in balans.
Bij ons aperitief (een glas pinot gris uit 2005) kregen we een amuse die bestond uit een creme en sorbet van vlierbloesem met kleine blokjes gerookte paling erdoor. Wat je noemt een kickstart!
We aten gemarineerde tonijnfilet met citrus en tomaat, erbij een klein inktvisje in eigen inkt, en schuim van sereh.
Daarna kwam er een mooi stukje kabeljauw met venkelcreme en champagneschuim met gepelde witte druiven.
Terwijl de fles rode wijn geopend werd kregen we een tweede amuse aangeboden, die bestond uit een klein glaasje warme yoghurt, pompoenijs en geroosterde pompoenpitjes met wat pompoenolie.
Daarna kwam het hoofdgerecht, bestaande uit zachtgestoofd en daarna krokant gebakken kalfswang, paddestoeltjes en een creme van knolselderij, met een dun plakje ganzenlever. Smullen!
Als dessertamuse kregen we een glaasje hangop met honing en lobbig geslagen room. Mooie smaken. Het dessert is echt een signaturedish van Elharouchi want een dessert van gesuikerde groenten (die allemaal afzonderlijk hun smaak behouden hebben) met Noordafrikaanse specerijen en een sorbet van munt en yoghurt proef je nergens anders.

Als afsluiting natuurlijk een kopje espresso, ook hier kwam nog een verrassing uit de hoed van Mohamed, in de vorm van een ijsje gemaakt van thee, wat creme en overgoten met een laagje vanilleolie. En verder nog allerhande knabbeltjes, waaronder chocolade met zoutkristalletjes. Een mooie afsluiter!

Solo is gelegen aan het Zusterhuis 1 en 2 en er is ruim parkeergelegenheid voor de deur. Vergeet niet dat er ook na 6 uur 's avonds betaald dient te worden, anders is de bekeuring niet mis, zo heb ik eens aan den lijve ondervonden!

De conclusie blijft ook na 3 keer eten: Een aanrader!

http://www.restaurantsolo.nl/over/

Restaurant Metropolitan, Voorburg

Deze week heb ik gegeten in Voorburg, in Metropolitan, een hippe place to be in de Herenstraat.

Het interieur is modern maar sfeervol, met houten tafels en goed zittende stoelen. Esther de Jong is de chef en werkt (volgens dinnersite IEN'S althans) met verse en biologische producten en scharrelvlees. Vreemd genoeg kan ik hiervan op de eigen website van Metropolitan niets terugvinden! Je zou toch denken dat dit iets is om je te onderscheiden van de overige restaurants in Voorburg!

De kaart is compact en biedt onder meer een aardig assortiment borrelhapjes, tijdens de lunch kan men een keuze maken uit diverse (ook niet alledaagse vegetarische) gerechten van een goed prijsniveau. Er is een 4-gangen surprisemenu voor 40 euro.

We begonnen met een witte huiswijn, Marques de Castilla die 3,60 per glas kost. Erbij kregen we een amuse geserveerd bestaande uit een soepje van mais, en een schuim met haringkaviaar.

Wij besloten om á la carte te gaan en kozen voor Saltimbocca van scholfilet met een salsa van tomaat, komkommer, rode ui en basilicumbloesem voor 11,50 en de krokante kalfszwezerik met dungesneden kalfslende en een kalfsjus met zwarte truffel van 14,50. Gelukkig zat er brood bij, met boter, zeezout en olijfolie, want ik vond het een tamelijk karige portie, met 2 ieniemienie stukjes zwezerik, die voorzien waren van iets te veel beslag, waardoor ze juist nét niet krokant meer waren. De Saltimbocca was een wat royalere portie. We vroegen nog wat extra brood, wat in tegenstelling tot de eerste portie, koud geserveerd werd.

Het hoofdgerecht was op de huid gebakken doradefilet met gewokte mosselen, gekonfijte cerisetomaatjes en huisgemaakte dikke frieten. Een aardige portie mosselen, met een mooi stukje vis. (21,50) De frieten waren als een Jenga opgestapeld. Erbij een schaaltje mayonaise, die helaas niet huisgemaakt was. Het andere hoofdgerecht was: Gebakken lamsrack met ratatouille van gnocchi, courgette, aubergine en een saus van port, rode wijn en tijm, 25,50. Lekker vlees, goede portie, de gnocci's waren piepklein maar heel smakelijk. De saus was tamelijk zoet (port), maar combineerde goed met het lamsvlees, voor mij iets minder met de ratatouille. Erbij een glas rode huiswijn, wederom Marques de Castilla voor 3,60. Toe een lekkere espresso en een cappuccino, waarbij een chocolade-rotsje geserveerd werd. De rekening voor 2 personen bedroeg 91,30.

Een volgende keer zou ik graag eens proeven van de in eigen vet gegaarde kalfsentrecote met seranoham, aardappel-wasabipuree en een paddestoelenjus (24,50)

Voor info en openingstijden: http://www.restaurantmetropolitan.nl/index.htm

Gésiers de canard

Gisteren vond ik tijdens mijn strooptocht naar iets lekkers in de kast nog een fraai blik met (ook al in Frankrijk aangeschafte) gésiers de canard confits. (vert. de spiermaagjes van de gemeste eenden) Het blik bevat verder graisse de canard. (de reden waarom men in Zuidwest Frankrijk zo oud wordt!)

Een ideaal product voor een lekkere salade tijdens een dameslunch.

De vriendinnen waren er wel voor te porren. Ik probeer de salade zo te maken als ik hem voor het eerst in Frankrijk at, vlakbij het stadje Conques, aan de oevers van le Dourdou, pieds dans l'eau bij Chez Marie.

Recept:

Men neme mooie lardons (spekjes) en bakt deze uit in wat eendenvet. Hierdoor gaat een teentje (roze Lautrec) knoflook en daarna verwarm je de in plakjes gesneden gésiers.

De sla moet fris en knapperig zijn, liefst een bittertje hebben, dus ordinaire andijvie kan, maar frisée is ook geschikt. De sla maak je bij voorkeur aan met een lichte vinaigrette dressing op basis van hazelnootolie. Er moet wel een zuurtje zijn, als tegenhanger van de machtige gésiers.

Je drapeert over de sla een lekkere hoeveelheid gésiers, lardons en garneert dit eventueel met wat geroosterde hazel of walnoten. Je snijdt er een stokbroodje bij of een mooi stuk zuurdesembrood om vooral je bord goed schoon te kunnen vegen!

Volgens de Fransen (die in het Zuidwesten wonen) zelf is graisse de canard of de oie heel goed voor hart en bloedvaten omdat het een tamelijk vloeibare vetsoort is. Men gebruikt het dan ook overvloedig om mee te bakken. Ik weet nog dat ik aan de voet van de Pyreneën een portie frieten kreeg, gebakken in eendenvet. Onvergetelijk! Sindsdien ben ik een enorme fan van alles wat met gans of eend te maken heeft. Ook een gebakken piepertje met wat knoflook en rozemarijn is lekker!

Mooi om te zien is dat men het hele dier gebruikt, om confits te maken, om rillettes en terrines te maken en de foie gras uiteraard. Met het vet wordt gebakken en gebraden, en de familie waar ik te gast was voerde zelfs de overgebleven karkassen aan de meute jachthonden, die overigens werden ingezet om op haas te jagen, want alleen eend eten is op den duur ook zo saai...

Laat de herfst maar komen. Zo heb ik er wel zin in!

BLIKVOER!

Soms heb je weinig tijd, en moet je de armzalige maaltijd in elkaar flansen met iets uit de diepvries of voorraadkast.

Die staat immers vol met allerhande zaken waaraan ik geen weerstand kon bieden tijdens mijn strooptochten door winkeltjes en (buitenlandse) supermarkten.
Zo ging het ook vandaag: Ik had 4 mooie plakken bloedworst die toch wel op moesten. Er lagen nog wat appeltjes op de schaal. In de diepvries lag nog een verloren boterbrioche waarvan ik precies wist wat ik ermee zou gaan doen toen ik hem kocht (iets van paneermeel voor een bepaald gerecht, maar wat ook weer?)

En oh wonder, wie wat bewaart die heeft wat: een fijn blikje foie gras de canard uit Frankrijk.
De bloedworst werd gebakken, de appels in partjes gesneden, gebakken en licht gecaramelliseerd, het briochebrood werd even geroosterd, en bovenop de bloedworst kwam een mooie plak foie gras.

We dronken er een glas Sauternes bij.

De cholesterolmeter werd vandaag even uitgeschakeld en het leven was mooi.

A propos Bistro

Ik heb ooit een kookboekje gehad van Patricia Wells, het beste Bistro Kookboek oid. In Amerika Bistro Cooking geheten. Hierin staan alleraardigste recepten, van oma's, bekende bistro's uit Lyon en Parijs en interessante achtergrondverhalen over de Franse 'dagelijkse kost' .

Het boekje in een genereuze bui een keer uitgeleend aan wieweetniemandmeer, en nu blijkt dat het niet meer te koop is. Ik kon het nog af en toe inkijken bij mijn moeder (die het met haar leven verdedigt!)

Maar nu is er een nieuw Bistro kookboek op de markt.

Een vreselijk leuk, grappig en leerzaam boek, zeg maar naslagwerk, met zo'n 299 recepten erin. Maar ook allerlei wetenswaardigheden, liedjes, iets over wijnen, er komen een aantal specialisten aan het woord over hun favoriete onderwerp: la chasse, l'andouillette, beaujolais, les pommes, noem maar op. (alles overigens in leesbaar Nederlands) Wat ik wel jammer vind is dat de orginele namen van de gerechten 'vertaald' zijn. Dat is verwarrend! Bepaalde gerechten behoren nu eenmaal hun naam te houden, zelfs na vertaling van een tekst. Een bistrogerecht Tripe a la mode de Caen heet nu ineens: Pens zoals in Caen...

Er staan simpele maar lekkere gerechten in zoals je ze op het Franse platteland nog voorgeschoteld krijgt. De foto's zijn rechttoe-rechtaan en doen de recepten niet altijd eer aan vind ik. Maar de tekeningetjes en aankleding van het boek zijn verder weer heel grappig en uitbundig. Zo is er toch een aardige balans. En uiteindelijk zijn het de recepten die het hem moeten doen....

Het boek, officieel geheten: a propos BISTRO de traditionele franse keuken thuis, is geschreven en samengesteld door Stéphane Reynaud, die ook het prachtige boek: 'van het varken' schreef. (een musthave voor iedere fan van worst en charcuterie)

Het Bistro naslagwerk kost 29,90 euro (dat staat er tenminste op: t/m 31 december 2008) en wordt uitgegeven door Fontaine uitgevers.

Aardig initiatief

U kent het misschien wel, je wilt iets afspreken voor een dameslunch, het is een prachtige nazomerdag, dus je wilt het liefst lekker rustig buiten zitten en kunnen babbelen.

Het is een doordeweekse dag, dus we houden de hand op de knip, want we hebben een beperkt budget. Waar kan je lekker ongestoord buiten zitten? Een van de dames kwam met het voorstel om naar Etenstijd te gaan in Tilburg.

Etenstijd? Is dat niet die massale eettempel, waar het altijd zo druk is? Zo'n formule restaurant, waar je betaalt en dan gaat eten? Vaste prijs en onbeperkt schransen...

Nou nee, ze had het over De Serre, weliswaar in hetzelfde restaurant, je kan er binnen en buiten zitten, maar de lunch is toch heel anders van opzet.

Sinds 18 augustus is het mogelijk om in De Serre te lunchen. Men kan dan een keuze maken van de uitgebreide lunchkaart. De Serre heeft tijdens de lunch personeel rondlopen van de Stichting Prisma, mensen met een verstandelijke beperking.

Zij zorgen voor de hapjes en de drankjes.

De kaart is ruim van opzet en biedt de mogelijkheid tot kiezen en proeven. Men kan bijvoorbeeld een soepje nemen, maar ook 3 kleine kopjes, om zo 3 verschillende smaken te proeven. Zo ook met de broodjes of de luxe broodjes, voor 7.50 kan men een luxe broodje nemen, of men neemt 2 of 3 halve broodjes met verschillend beleg.

Voor 8,50 kan men een keuze maken uit de salades en de koude gerechten. En ook zijn er nog diverse warme gerechtjes.

Alles is heel redelijk geprijsd. Glaasje witte huiswijn: Vin de Pays d' Oc kost 2 euro per glas. Een glas versgeperst sinaasappelsap 1,80. Een biertje, Budels biologisch uit de fles: 1,50.

We hadden een heerlijk plekje in de zon en kregen een vel papier waarop voorgedrukt ons keuzemenu stond; hierop konden we onze wensen aangeven. De bediening ging hiermee naar de keuken waar het door de chef bereid werd.

Ik ging voor een glaasje wit en nam er een 3-tal luxe broodjes bij met verschillend beleg: 1/2 meergranen pistolet met gerookte paling, forel en dillesaus, 1/2 broodje De Serre, met gerookte zalm en gebakken gamba's, en een 1/2 pistolet Italiaanse kruiden met carpaccio, parmezaan, truffeldressing en pijnboompitjes.

Vanwege het prachtige weer nam ik nog een glaasje jus d' orange en daarna nog een glaasje wit.

De totale rekening (af te rekenen bij de receptie, men neemt het formulier mee waarop staat wat men genuttigd heeft) bedroeg dus 13,30 voor een vorstelijke lunch.

De bediening was allercharmantst, het zonnetje scheen, het was een heerlijke middag!

In de toekomst wil de Serre, onder leiding van Carin van de Ven, de menukaart verder gaan uitbreiden met verschillende sandwiches, tosti's en diverse luncharrangementen, waaronder een Engelse afternoon (high) tea.

Voor mij was het een onverwachte en bijzondere ervaring. Een alleraardigst initiatief en een heel goed uitgewerkte formule!

In een groen groen groen groen....

Tijdens een wandeling met de hond liep ik langs een veld waar zojuist verse venkelknollen waren geoogst. De lucht geurde naar anijs en ik zag dat er tijdens het (machinaal?) rooien nog vele knolletjes waren overgeslagen en waren blijven liggen.

Dus we zijn het veld eens opgelopen en hebben wat stronkjes uitgezocht en mee naar huis genomen. Ook wat vers groen was snel geplukt.

Ik had een mooi stuk zalmfilet en besloot het simpel te houden.

Hierbij kwam een aardappel en nog wat versgeplukte lamsoor uit Zeeland. En natuurlijk een flink bedje van ons gevonden voorwerp.

Een pan met rösti van Zeeuwse kleipiepers, snel schillen en raspen in de Magimix. Zout en peper erbij en in een niet te grote koekenpan bakken (met deksel erop) 1 x keren en afbakken.

De wok werd opgestookt en gevuld met venkel.

Goede producten hebben geen poespas nodig. Alleen een klont boter.

De venkel ging in stukjes in de wok met wat bretonse boter, een beetje knoflook en zeezout. Toen het begon te caramelliseren, deed ik er een kneepje citroensap bij. Klaar in 7 minuten! Dit was het bedje voor de zalm. De filet was zo mooi en vers, ook die werd alleen gebakken met wat peper en zout.

Lamsoortjes vlug gewokt in een hete pan. Puntje rösti met de goede smaak van Zeeuwse Frieslanders (je moet er maar opkomen), bordje opgemaakt en smullen maar. Glaasje Sauvignon Blanc erbij om het af te maken. Dit was wat je noemt snelle hap, echt fastfood.

Eten van het boerenland. Zó klaar. Maar wat lekker!

Van de opbrengst van onze volgende wandeling ga ik een venkelsoepje koken.

Leuke recepten en info over deze lekkere groente kan je hier vinden, een prachtige site over venkel: http://www.venkel.nl/templates/dispatcher.asp?page_id=1576